хүмүүс яагаад хайраас айдаг юм болоо.. шаналахаас хаягдахаас.. шархлахаас айсандаа л тэр байх тийм үү.. яадаг юм.. өнөөдөр байгаа бүхнээрээ өөрийгөө мартан байж өрөөлийг хайрласан тэр сайхан мэдрэмжийг мэдэрснийхээ төлөөсөнд тэгж шанал гэж бурхан шийтгэвэл ялыг нь үүрч чадна гэсэн сэтгэлээр л хандал даа.. хэрвээ чамд би түүнийг хайралчихвал дараа нь шаналвал яана гэсэн айдастай байвал хэзээ ч хэн нэгнийг хайрлах гэсний хэрэггүй бишүү.. хариуцлагаас айсан өчүүхэн сэтгэлээр хайр сэтгэлд хандвал харин тэр хагацал шаналал гэдэг чинь хүрээд ирэх юм шигээ.. хамгийн муугаар бодоход дахиад нэг шаналалтай учирна биз.. харин зүгээр л дундажаар бодвол нэг сайхан дурсамжтай үлдэнэ л биз.. хамгийн сайнаар бол түүнтэйгээ хамт үүрд үлдэнэ л биз.. ялгаа нь лав тийм ч их санагдахгүй байна..

Дахиап л..

Бүх зүйлс утгагүй санагдаад л.. би галзуу.. эцэстээ зүгээр л сэтгэл хөдлөлгүй галзуу хоосон.. эсвэл бүр оргүй хоосоныг хурдхан мэдрэхсэн.. тэгээд бушуухан шиг ард нь гарахсан.. дуусаасай..